_08.09.2k+3_

Bez pomocy

Siadam w fotelu.
Włączam muzykę.
Pogrążam się w myślach.
Kiedy to ostatnio uśmiechnąłem się do kogoś?
Patrzę na siebie w przeszłości.
Mały, śmieszny, głupiutki.
Wspominam swoich kolegów, których już dawno nie widziałem.
Ciekawe czy kiedykolwiek jeszcze ich zobaczę.
Tak bym chciał.
Patrzę na siebie teraz.
Nie wiem, kim jestem.
Nie jestem tym, kim chciałbym być.
Nie jestem tym, kim mnie postrzegają inni.
Chciałbym mieć kogoś.
Nie potrafię rozmawiać z płcią przeciwną.
Nie umiałbym utrzymać jej przy sobie.
Chciałbym być w czymś dobry.
Nic nie potrafię!
Dlaczego jedni mają talent, drudzy urodę.
Ja bez urody i bez talentu.
Wyję do księżyca w oczekiwaniu, że mi odpowie.
Mam ochotę się napić.
Mam ochotę dać sobie w żyłę.
Mam ochotę skoczyć z mostu lub zawisnąć pod pułapem mojego pokoju.
Patrzę na siebie w przyszłości.
Kim będę.
Przecież nie potrafię nic.
Nie mam zainteresowań.
Nic mnie nie pociąga.
Czuję się jakoś tak bezuczuciowo, biernie.
Obserwuję ludzi, patrzę na ich puste twarze.
Kukły zmierzające do pracy.
Wracające do domów.
Siadające do kolacji.
Kładące się spać.
Wstające rano.
Czy ja też kiedyś stanę się jednym z takich manekinów?
Nie chcę tego!
A zarazem nie wiem, co zrobić, aby to się nie wydarzyło.
Kim ja jestem?
Moje myśli uciekają, pojawia się jeden obraz.
Grób.
Mój grób.
Jestem w środku pochowany żywcem.
Puste, ohydne, zimne ściany.
I płytkie oczy, wiele par oczu patrzące na mnie.
Czekają aż zrobię coś.
Nie ważne czy coś słusznego czy nie.
Czekają, aby mnie wyśmiać powiedzieć mi, jaki jestem głupi.
Napawają się mym bólem.
Ranne zwierze zabija się, aby nie cierpiało.
Dlaczego nie jestem zwierzęciem?
Ciągle jestem odzierany ze skóry, która szybko odrasta, wkrótce jednak zostanie na nowo zerwana.
Tak trwa moje przebywanie w grobie.
Zupełnie sam bez możliwości wyjścia.
Beznadziejny.
Bez pomocy.

        - (c) Znienawidzony człowiek